علم دینی متشکل از دو واژه‌ی علم و دین است. مراد از علم، علم تجربی است که از تجربه‌ی بیرونی (نه درونی) به دست آمده باشد و به عبارتی، گزاره‌های موجود در آن، از طریق تجربه، اثبات یا تأیید شده باشند و در مقام داوری نیز، تجربه داوری کند، نه وحی، عقل، شهود و… ویژگی‌های آن عبارت است از: تجربه‌پذیری، تکرارپذیری، عینیت (مشاهده‌پذیری و ارائه‌ی شواهد تجربی)، قابل پیش‌بینی بودن و انتخابی بودن از میان گزینه‌های مقصود و قابل انتقال بودن.
مراد از دین، مجموعه گزاره‌هایی است که بیانگر رابطه‌ی دنیا و آخرت باشند و راه تحصیل این گزاره‌ها، عقل و شهود و کتاب و سنت است. حال ممکن است که گزاره‌ی مورد نظر، به صراحت و دلالت تطابقی، دلالت بر این رابطه نماید (مثل آیات دال بر خلقت انسان از خاک) یا اینکه به دلالت التزامی بیانگر این مطلب باشد (مثل آیات دال بر حرکت زمین).
البته در دلالت التزامی، شرط دیگری را نیز باید لحاظ نمود و آن اینکه گزاره‌ی مورد نظر، با گزاره‌های قطعی دین تعارضی نداشته باشد.
