شاخص سنجش دموکراسی؛ جمهوری اسلامی ایران در قعر جدول؟!

واحد اطلاعات اکونومیست، در جدیدترین ریل گذاری و القاء ایدئولوژی توسعه(و نه علم اقتصاد) در سال 2014، گزارشی را منتشر و اعلام کرد که بر اساس آن جمهوری اسلامی ایران از بین 167 کشور جهان، در رتبه 158 قرار گرفته است. این شاخص بر اساس 60 شاخص جزئی در قالب پنج شاخص اصلی شامل تکثرگرایی و فرایند انتخابات، کارامدی حکومت، مشارکت سیاسی، فرهنگ سیاسی، و آزادی های مدنی اندازه گیری می شود.

این شاخص، کشورها را بر اساس وضعیت دموکراسی از بهترین وضعیت تا وخیم ترین وضعیت به چهار نوع دموکراسی کامل، دموکراسی شکننده، نظام های تلفیقی(تلفیقی از دموکراسی و اقتدارگرا) ، نظام های اقتدارگرا و استبدادی تقسیم می کند.

ایران از ابتدای ارائه گزارش ها در سال 2006، تا اکنون همواره روندی نزولی داشته و در میان کشورهای اقتدارگرا و استبدادی قرار گرفته است. جالب این که ایران در شاخص تکثرگرایی و فرایند انتخاب، نمره صفر را کسب کرده است؟!

مطالب فوق الذکر، تببینی اجمالی از تصویری است از ایران که هر از چندگاهی برای گروه های هدف(مسئولین و مردم ایران در وهله نخست و کشورهای قرار گرفته در جبهه انقلاب اسلامی)  توسط مؤسسات بین المللی به ظاهر علمی و مستقل، ترسیم می گردد. هدف از ارائه این تصویرها، تغییر ادراک گروه هدف از واقعیت موجود کشور و به تبع آن ایجاد اشتباه محاسباتی معطوف به تصمیم گیری در مسئولین(ر.ک. سخنان رهبر معظم انقلاب، در شانزدهم تیر ماه هزار و سیصد و نود و سه) و اشتباه محاسباتی برای مردم در جهت ارزشیابی نادرست از نظام است.

جالب اینجاست که بسیاری از کشورهایی که در رتبه های بالا قرار گرفته اند، از جمله کشورهای اروپایی، دارای سیستم حکومتی پادشاهی هستند، هرچند که این پادشاهی به ظاهر محدود است ولی به هر تقدیر نشان دهنده عدم دموکراسی کامل و هم چنین رانت های متعلق به آن است. غرض از بحث حاضر نقد گزارش فوق نیست، چرا که به اعتقاد نگارنده حتی نقد گزارش های جهت دار و پاسخ گویی به این گزارشات، ما را به صورت منفعلانه در زمین بازی دشمن قرار می دهد؛ بلکه هدف توجه دادن مخاطب به این نکته است که بهترین واکنش به دشمن، واکنش فوق فعال است؛ واکنشی که در آن هم زمین بازی را تعیین می کنیم و هم قواعد بازی را می گذاریم.

باید توجه داشت که هر عصری، الزامات مربوط به خود را داراست، در عصر دانش و اطلاعات، ابزار سلطه و استعمار، طبیعتاً قلب اطلاعات و تحریف آن و پراکندن آن در سطح جامعه است. این مساله آنگاه بغرنج می شود که عده ای به ظاهر دانشمند بر اساس این داده ها و اطلاعات ارائه شده، دانش تولید می کنند و بر اساس آن نظام موجود را نقد می کنند؛ این در حالی است که به دلیل داده ها و اطلاعات غلط، هرچقدر هم که روش های تحلیل داده و اطلاعات و استنباط آن متقن باشد، نتایج و دانش بدست آمده گمراه کننده خواهد بود.

در هر صورت استعمار نوین در عصر حاضر با بهره گیری از شاخص های به ظاهر علمی و نهادهایی به ظاهر مستقل و بین المللی، برای دیگر کشورهای جهان ریل گذاری کرده و عملا آن ها را به بازی در زمین خود وا می دارد. راه گریز از این دور باطل، فعال کردن مکانیزم های یادگیری دو حلقه ای و سه حلقه ای و فهم درست روش های توسعه و ابداع و تولید روش های اسلامی ایرانی پیشرفت است. چرا که توسعه با مهمترین آگزیوم ها و اصول موضوعه ما یعنی اعتقاد به مبدا و معاد در تعارض است و برای کسانی ارضا کننده است که به تعبیر قرآن کریم به زندگی پست دنیا راضی می شوند و بدان مطمئن بوده و بر آن توکل می کنند(انَّ الَّذینَ لایَرْجُونَ لِقاءَنا وَ رَضُوا بِالْحَیاةِ الدُّنْیا وَ اطْمَأَنُّوا بِها وَ الَّذینَ هُمْ عَنْ آیاتِنا غافِلُونَ).

بر این اساس و در وهله نخست باید شاخص های اسلامی ایرانی ارزشیابی نظام جمهوری اسلامی ایران بر اساس مبانی و اصول اسلامی استخراج گردد و بر اساس آن گفتمان سازی در سطح مسئولین، مردم و جبهه انقلاب اسلامی صورت پذیرد تا هم تصمیم گیری های مسئولین مبنایی پیدا کند و هم ارزشیابی ها و مطالبات مردم از حکومت، اصالت یابد. به عبارت دیگر، اندیشمندان نظام جمهوری اسلامی ایران با تعیین شاخص های اسلامی ایرانی ارزشیابی نظام، ماهیت زمین بازی را تعیین کرده و حدود آن را مشخص می سازند. در گام بعدی نوبت این خواهد بود که فرایند بازی و به عبارتی قواعد بازی تعیین گردد تا سیستم از حالتی ایستا به پویا تبدیل گردد...